از روی صندلی بلند شد و فقط یک کلمه گفت:
خداحافظ

حالا من تنها شده بودم   من بودم و خاطراتی که برام گذاشته بود
از غصه ی رفتنش داشتم میمردم

هیچی رو نمی فهمیدم
آسمون هم دلش برام سوخته بود و داشت برام گریه میکرد

فقط به روبرویم   خیره شده بودم و اشک میریختم
کسی اومد جلوی من نشست
با اون دستای مهربونش اشکهامو پاک کرد بعد دستمو گرفت و گفت:
 
کس لیاقت اشک های تو رو نداره کسی که چنین ارزشی داره هیج وقت نمی ذاره تو
چشمای تو اشکی  پیدا شه.

خیلی از اون موضوع میگذره و من حالا به حرف اون عزیز رسیدم :

هیچ کس لیاقت اشک های تو را ندارد و کسی که چنین ارزشی دارد هرگز باعث اشک ریختن تو نمیشود.

شاد باشید

غروب نقره ای